دانشمندان اخیراً فسیل‌هایی با عمرِ نزدیک به سن زمین یافته‌اند. این فسیل‌ها مربوط به باکتری‌های میکروسکوپی‌اند و اکنون قدیمی‌ترین شاهدِ وجود حیات بر روی سیارۀ زمین به شمار می‌روند. پژوهش‌گران آن‌ها را در لایه‌های کوارتزیِ کمربند گرین‌استون نیوواگیتوک واقع [در ساحل شرقی خلیج هادسون] در استان کبکِ کانادا کشف کردند؛ مکانی‌که بعضی از قدیمی‌ترین سنگ‌های رسوبیِ جهان را در خود جای داده و از این بابت شهرت جهانی دارد. با وجودِ کشف فسیل این باکتری‌ها در خشکی، آن‌ها در اقیانوس زیست می‌کرده و در مجاورت دریچه‌های گرمابی حفظ شده‌اند. در واقع دانشمندان بر مبنایِ دو عامل به این نتیجه رسیده‌اند؛ یکی این‌که نشانۀ شیمیایی صخره‌ها به یک منشأ دریایی عمیق اشاره دارد. و دیگر آن‌که این ساختارهای بخصوصْ زمانی به وجود می‌آیند که گدازه با آب برخورد کرده باشد. این پژوهش که توسط یونیورسیتی کالجِ لندن به رهبریِ «مَتیو داد» و با حمایت مالی ناسا انجام شده و در نشریۀ نیچر به چاپ رسیده است، نسبت به پژوهشِ پیشین در استرالیا که طی آن فسیل‌هایی مربوط به 3.42 میلیارد سال قبل کشف شد، گامی باز هم رو به عقب در تاریخ حیات روی سیارۀ زمین است. البته کشف اخیر، جنجال‌های زیادی را هم به دنبال داشت؛ چراکه به باور برخی دانشمندان «میکروفسیل‌ها» در واقع سنگ معمولی به حساب می‌آیند. از این‌رو، تیم تحقیقاتیِ مَتیو داد برای به اثبات رساندنِ این واقعیت که لوله‌ها و رشته‌هایِ ساخته شده از هماتیت (که اساساً زنگ آهن است) نمی‌تواند به‌غیر از حیات، توسط چیز دیگری به‌وجود آمده باشد، سخت تلاش کردند. آن‌ها دریافتند که این ساختارها همان شکلِ انواعِ باکتری‌هایی را دارند که امروزه در کنار دریچه‌های گرمابی می‌بینیم.
