پزشکان برای بررسی استخوان‌های آسیب‌دیده ابتدا از پرتو X برای تولید یک تصویر مشخص و قابل ارزیابی استفاده می‌کنند. چنین ابزاری برای باستان‌شناسان هم راه‌گشا است. باستان‌شناسان نیز به جای بررسی مستقیمِ ساختارهای ظریف و شکننده ترجیح می‌دهند از فیزیکِ ذرات بهره بگیرند. آن‌ها البته از ذراتِ «میوآن» که قابلیت نفوذ و بُردِ بسیار بیشتری نسبت به پرتوهای X دارد، استفاده می‌کنند. میوآن‌ها با عبور از درونِ ساختارهایی مثل سنگ، نظم اتم‌های آن را آشفته کرده و سبب آزادسازی الکترون می‌شوند. سپس به کمک آشکارسازهایی ردِ دنبالۀ این الکترون‌ها گرفته، و تصویری کلی از ساختار درونی جسم مورد نظر به دست داده می‌شود.
