به کمک ادواتی که تاکنون ساخته‌ایم، توانسته‌ایم مکان‌های پُرشکوهی نظیر ماه، مریخ، پلوتو، و حتی آن‌سوی مرزهای منظومۀ شمسی را از نزدیک ببینیم و بررسی کنیم. اما در این میان، هنوز خورشید یک استثناء است. خورشید با دمای مرکزیِ نزدیک به 15 میلیون درجۀ سلسیوس، و ابعادی بالغ بر 1.3 میلیون برابر زمین، احتمالاً جرأتی وافر و فناوریِ درخوری می‌طلبد تا بتوان به مصافش رفت.
حال، آژانس فضایی اروپا با عزمی راسخ برای بررسیِ امواج گرانشی، خود را ملزم به ارسال فضاپیما به مدار این غول عظیم و داغ می‌داند.
اجسامی با جرمِ کافی (نظیرِ یک زوج‌ستارۀ نوترونی، یا سیاه‌چاله‌هایی که به دور هم در گردش باشند) می‌توانند فضازمانِ پیرامون‌شان را تابدار کرده، و در نتیجه امواجی موسوم به «امواج گرانشی» (که وجودشان در نسبیت عام اینشتین پیش‌بینی شده) را به اطراف گسیل کنند.
در 14 سپتامبر 2015 بود که دانشمندان توانستند به کمک یک‌جفت آشکارسازِ زمینی موسوم به رصدخانۀ لیزریِ امواج گرانشی (LIGO) به طور مستقیم امواج گرانشی را مشاهده کنند. هر یک از این دو آشکارساز باریکه‌ای از لیزر را به دو بازویِ L شکلی که آئینه‌هایی در انتهای آن‌ها قرار دارد، می‌فرستد. در شرایط عادی، این انشعاب‌های لیزری مسافت یک‌سانی را نسبت به آینه‌ها رفت و برگشت کرده، و در انتهای مسیر هم را خنثی می‌کنند. اما به محض این‌که موجی گرانشی فضازمان را مقداری تابدار کند، این مسافت‌ها اندکی نابرابر شده، سپس آشکارسازهای نوری دانشمندان را مطلع خواهند کرد.
برای سامانه‌ای نظیر LIGO، هرچه طول بازوهای L شکل بیشتر باشد، حساسیت آن بالاتر خواهد بود. به همین علت است که دانشمندان آژانس فضایی اروپا قصد دارند آشکارسازهای بعدی را در فضا احداث کنند. آنتن فضاییِ تداخل‌سنج لیزریِ آن‌ها شامل سه آشکارساز خواهد بود که به شکل مثلث، با فواصل 1 میلیون کیلومتری از یکدیگر و اتصال بازوهای لیزری، در مدار خورشید قرار خواهد گرفت.
