تنها یک مکان در کل کیهان هست که ما به طور قطع می‌دانیم حیات در آن وجود دارد؛ زمین؛ مکانی که روی آن ایستاده‌ایم. اما باید گفت مدت زیادی نیست که در دیگر نقاط آسمان به دنبال حیات می‌گردیم و از طرفی، فعلاً امکانات ما برای کاوش حیات در سیاراتِ دیگر بسیار محدود است. اما به احتمال زیاد، ما [ساکنین زمین] بر اساس معادلۀ درِیک (Drake Equation) تنها ساکنین کیهان نیستیم. مشکل آن‌جاست که ما تاکنون برای یافتن حیات به دنبال منظومه‌های خورشیدیِ شبیه به منظومۀ خودمان بوده‌ایم. خصوصاً ستاره‌هایی مانند خورشیدِ ما چندان متداول نیستند. بعلاوه، این‌که سیاراتی دیگر مثل سیارۀ زمین را در پیرامونِ خورشیدهایی این‌چنین بتوان در آسمان یافت، خود چیز بسیار نادرتری‌ست. اما، شاید اساساً نباید برای یافتن حیات به دنبال سیاراتِ زمین‌سان باشیم. بر طبق گفتۀ ستاره‌شناسِ رصدخانۀ بوردوِ فرانسه سَن رِیموند، به‌جای آن باید سیارات موسوم به «کرۀ چشم» را دنبال کرد.
خورشیدِ ما یک کوتولۀ زرد است. اما معمولی‌ترین و قدیمی‌ترین ستاره‌های کهکشان از نوعِ کوتولۀ سُرخ‌اند. آن‌ها در همه‌جا حضور دارند و به همین‌خاطر یافتن‌شان بسیار ساده است. از آن‌جاکه نسبتاً کم‌نور هستند، گسترۀ قابل سکونت (محدوده‌ای که سیاره می‌تواند در مدار ستاره‌اش قرار داشته باشد و هم‌چنان شامل حیات باشد) آن‌ها از گسترۀ ستاره‌هایی نظیر خورشیدِ ما محدودتر است. اما از یک منظر، این نکتۀ خوبی‌ست؛ زیرا هرچه یک سیاره به ستاره‌اش نزدیک‌تر باشد، یافتن آن برای ما از روی زمین آسان‌تر است. از طرفی، نزدیکیِ سیاره به این ستاره‌ها سبب می‌شود که سیاره به ستاره از نظرِ کشش گرانشی قفل شود. به عبارتی، یک سمت سیاره همواره به سوی خورشید است (مانند ماه که یک سوی آن همواره رو به زمین است). چنین سیاراتی گردش شب و روز ندارند. از این‌رو، نیمی از آن‌ها پوشیده از یخ و نیمِ دیگر در زیر تابش دائم خورشیدْ تَفته و خشکیده است. اما آیا چنین شرایطی مناسبِ وجود حیات است؟
ظاهرِ سیاراتی این‌چنین، شبیه به کرۀ چشم است. قسمت داغِ رو به خورشید را به عنوان مردمک در نظر بگیرید؛ با این حساب، مردمک نیاز به عنبیه‌ای در پیرامونش دارد؛ از این‌رو نواری به دور این نقطۀ داغ که جوّی معتدل‌تر دارد، نقش این عنبیه را ایفا می‌کند. در این ناحیه، آبِ حاصل از ذوب یخ‌ها به رودهای عظیمی می‌ریزد که به سوی بخش [داغِ] بیابانی در جریان‌اند. وقتی این جریان‌ها به منطقۀ پُرحرارتِ بیابانی می‌رسند، تبخیر شده و دوباره به سطح سیاره فرو می‌ریزند. این روندی‌ست که در این سیارات دائماً تکرار می‌شود. نتیجتاً، احتمال وجود حیات در قسمتِ حلقۀ معتدل این‌گونه سیارات با آن آسمانِ تاریک و روشنِ دائمی‌شان بسیار بالا است. از آن‌جایی‌که تعداد این سیارات نیز بسیار فراوان است و بسیار آسان‌تر می‌توان آن‌ها را یافت، تقریباً به طورِ یقین می‌توان گفت که قبل از نقاطِ دیگر، در این سیارات است که همسایگان کیهانی‌مان را خواهیم یافت. البته موضوع این مطلب دربارۀ سیاراتِ کرۀ چشمی‌ای است که در گرانش خورشیدشان قفل‌اند؛ اما بسته به میزان سرعت چرخش چنین سیاراتی، انواع دیگری از آن‌ها نیز وجود دارند که در فهرستِ مکان‌های مورد نظر دانشمندان برای جست‌و‌جوی حیات قرار گرفته‌اند.
