درست مانند ما انسان‌ها، نهنگ‌های گوژپشتِ ماده با نوزادان خود صحبت می‌کنند. درواقع, از آن‌جائی‌که اقیانوس بستری‌ست برای انواع جانورانِ خطرناکی که گوش ایستاده، منتظر کوچک‌ترین پژواکی هستند تا برای شکار رد آن را بگیرند، نهنگ‌های گوژپشت با نوزادان‌شان پچ‌پچ می‌کنند.
بر طبق یک مطالعه که در ماه آوریلِ 2017 انجام شد، معلوم گردید که نهنگ‌های گوژپشت از تکنیکی نجواگونه و هوشمندانه برای حفظ جان و دوری از شکارچیان بالقوه‌ای نظیر نهنگ‌های قاتل بهره می‌گیرند. پژوهش‌گران در این مطالعه، چند نهنگ گوژپشتِ مادۀ قطب جنوب و نوزادان‌شان را در خلیجِ اکزموس واقع در غرب استرالیا (مکانی که در آن زاد و ولد می‌کنند) ردگیری کردند.
این پژوهش‌گران، موفق به ضبط نوعی تنین و خُرخُرِ ضعیف (با بُردی نزدیک به 100 متر) شدند که میان نهنگ‌های ماده و نوزادان‌شان رد و بدل می‌شد. این درحالی‌‌ست که آن‌ها قادرند صداهایی تولید کنند که تا چندین کیلومتر بُرد دارد.
در واقع، این نهنگ‌ها با یکدیگر پچ‌پچ می‌کردند. سیمون وایدسِن پژوهش‌گر اصلیِ این مطالعه، علت این رفتار را این‌گونه توضیح می‌دهد: «شکارچیانِ بالقوه نظیر نهنگ‌های قاتل می‌توانند به گفت‌وگوی بینِ نهنگ‌های گوژپشت گوش کرده، و از آن به عنوان سرنخی برای ردیابی و شکارِ نوزادان‌شان استفاده کنند.» همچنین، این نجوا یا پچ‌پچ تا اندازه‌ای مانع جلب توجهِ نهنگ‌های گوژپشتِ نر و ایجاد مزاحمت (برای اعمالی نظیر جفت‌گیری) در دورانِ حساسِ رشد نوزادان می‌شود.
از کاربردهای دیگرِ این‌گونه پچ‌پچ‌ها، ایجاد پیوندِ بین مادر و نوزاد در میان آب‌های تیره و شرایط نامعمول است. درواقع، سفرِ 8000 کیلومتری از مکانِ حاره‌ایِ تولد بچه‌نهنگ‌ها تا زیستگاه‌شان در قطب جنوب، به یک نوع، محکی‌ست برای توانایی‌های بقای ماده‌نهنگ‌های گوژپشت و نوزادان آن‌ها، و همچنین قابلیت‌های روشِ ظریف ارتباطی‌شان با یکدیگر؛ چراکه افزون بر وجود مخاطرات طبیعیِ بسیار در طول این سفرِ طولانی، خطراتی نظیرِ آلودگیِ صوتیِ کشتی‌ها و تجهیزات دریایی، شیوه‌های ارتباطی ظریفِ این حیوانات را که در طی نسل‌ها توسعه یافته است، در خود گم می‌کند، و همین مسئله موجبِ جدا افتادن بچه‌نهنگ‌ها از مادرهای‌شان، و از بین رفتن آن‌ها در پهنۀ اقیانوس‌ها می‌شود.
